Czy widziszjak on się czai do lotu, czy wieszjak on spiskuje od głowy do stópprzeciw takiemu, jakim jest

David Jagger

Klara Melander

Wiek: 25 lat
Data urodzenia: 31 sierpnia
Płeć: kobieta
Rasa: zmiennokształtna (niedźwiedzica)
Pochodzenie: Novendia, Stellaire
Cytat w tytule: Wisława Szymborska (Akrobata). Cytaty w karcie postaci z tego samego tekstu, niech mi będzie wybaczone to pocięcie.
Zawód: Konserwatorka dzieł sztuki, akrobatka
Opis: Na pierwszy i drugi rzut oka definicja spokoju. Efemeryczna i drobna, sprawia wrażenie, jakby lada chwila miała oderwać się od ziemi – i jeśli będzie miała ku temu okazję, z całą pewnością to zrobi. Pojęcie „lęku wysokości” nie jest jej znane, chętnie wykonuje przeróżne podniebne akrobacje, czasem w teatrze, czasem w muzeum, gdy pracuje nad jakąś kilkusetletnim dziełem sztuki. Od czasu do czasu (niechcący!) funduje też ćwiczenia biegowe spacerowiczom, którzy natkną się na nią w niedźwiedziej formie, gdy chodzi sobie po pobliskich lasach – ale nikomu jeszcze nie zrobiła (i nie zamierza) zrobić krzywdy. To nieszkodliwa, artystyczna dusza, która najchętniej by usiadła z kubkiem herbaty i porozmawiała lub – jeszcze lepiej – wzięła herbatę w termos i wyruszyła gdzieś za horyzont.

Aparycja

Osobowość

Umiejętności

Historia

Relacje

Ciekawostki

Wątki

Indywidualne

Eventy

Sam. Albo jeszcze mniej niż sam,
mniej, bo ułomny, bo mu brak
brak skrzydeł, brak mu bardzo

Delikatne dziewczę, które mógłby przewrócić mocniejszy powiew wiatru – trudno zliczyć, ile razy ciocie namawiały Klarę, by wzięła drugą (i jeszcze kolejną) porcję zupy, bo tak mizernie wygląda. Jest niewysoka i szczupła, ma porcelanową cerę i długie, smukłe palce. Przez ramię płynie fala gęstych, kasztanowych włosów, sięgających niemalże talii; często splata je w luźny warkocz. Rysy twarzy również ma delikatne, oczy duże i szare, wpatrzone gdzieś w górę, w niedookreślony punkt, którego być może nie ma. Lubi nosić długie spódnice, zwykle jednostajne, chętnie zakłada również koszule.

Chodzi cicho, jakby nie dotykała stopami ziemi, mówi też spokojnie, nieraz jej głos niknie w tłumie. Stawia lekko kolejne kroki, przez co sprawia wrażenie, jakby zaraz miała odlecieć. Ta lekkość jest wyuczona długimi godzinami spędzonymi na linie – dopiero na wysokościach Klara czuje, że żyje. Zdawałoby się, że drobna sylwetka zniknie zupełnie, gdy znajdzie się wysoko, ale to właśnie tam akrobatka czuje się na swoim miejscu. Zwinna i chyża, z trapezu na trapez, jakby miała skrzydła, o których wie tylko ona. Kto wie, może tak naprawdę jest ptakiem?

Niestety nie, ale to jeszcze trudniejsza zagadka. Klara bardzo starannie ukrywa (dlaczego, sama do końca nie wie) wszelkie oznaki, które mogłyby to zdradzić; wiedzą o tym przede wszystkim dentyści, których odwiedzała niegdyś bardzo często. Obecność łamaczy, czyli zmodyfikowanych czwartego górnego zęba przedtrzonowego i pierwszego dolnego trzonowego, niezbyt przystaje ludzkiej szczęce, zwłaszcza kobiecej i drobnej. Takie zęby są charakterystyczne za to dla gatunków drapieżnych – w tym dla niedźwiedzia brunatnego.

Rodzina Klary jest zmiennokształtna, zarówno od strony matki, jak i ojca. Naturalną koleją rzeczy również i dziewczyna jest w stanie zmieniać swoją postać, przypadł jej w udziale niedźwiedź. Duży, brunatny, brutalny i drapieżny. Zupełnie nie pasuje do obrazu, jaki stwarza efemeryczna akrobatka, ale to wciąż ona.

Mozolnie lekko,
z cierpliwą zwinnością,
w wyrachowanym natchnieniu.

Zamyślone dziewczę, które ma czasem wrażenie, że najlepiej czułaby się jako jerzyk. Jest spokojna, cicha oraz wyważona, z natury i wychowania. Nie przeklina i nie kłóci się, jeśli nie jest to absolutnie niezbędne, rzadko można usłyszeć, żeby podniosła głos – tak długo, jak to możliwe, cierpliwie tłumaczy swoje argumenty. Jeśli to się nie sprawdzi, często raczej wycofa się z konfrontacji, niż zaatakuje. To już nie jest cecha przyrodzona, ale wyuczona. Porywcza, niedźwiedzia część często chętnie by pokazała delikwentowi, gdzie jego miejsce. Z drugiej strony nigdy nie lubiła myśli, że jej charakter jest uzależniony od którejkolwiek formy fizycznej – dlatego tak duży nacisk kładła na tym, by go ukształtować w kierunku, który uznała za właściwy. Bywa zadziorna, ale raczej w znanym sobie gronie.

Miasto ją męczy. Za dużo ludzi, hałasu – chętnie ucieka za to w górskie przesmyki, jak najwyżej się da, gdzie może pobyć sama ze swoimi myślami. Potrzebuje i lubi przebywać sama ze sobą, choć ważne jest dla niej, by dbać o relacje z bliskimi osobami. Trochę jej zajmuje, by przed kimś się otworzyć, ale jeśli już się przywiązuje, to szczerze i na długo. Niedźwiedzie mają dobrą pamięć.

Nie wyróżnia się w tłumie. Dopiero gdy zaczyna wspinać się po drabinie, coś w Klarze się zmienia – jakby wychodziła z niewygodnego, zbyt ciężkiego kokonu. Zapomina o całym świecie, liczy się tylko lina, tylko trapez, następna figura, chwila lotu, kiedy ciało unosi się coraz wyżej i wyżej, zupełnie wolne.

Jest religijna, tę cechę wyniosła z domu, zwłaszcza od matki, która kładła duży nacisk na to, by dzieci pamiętały o swoim rozwoju duchowym. Klarze to odpowiada, nigdy się nie buntowała, w przeciwieństwie do starszego rodzeństwa. Szuka wciąż odpowiedzi na wiele pytań, ale ukojenie przynosi jej myśl, że z całego tego chaosu da się odzyskać jakąś prawdę, nawet jeśli nie pozna jej w tym życiu. Pamięta o tym również w kontakcie z naturą – właśnie w otoczeniu przyrody najbardziej naturalnie przychodzi jej czuć wyższą obecność. Długo zajęło jej również polubienie swojej drugiej natury, większość ludzi boi się przecież niedźwiedzi, ogromnych i groźnych drapieżników. Teraz nie wyobraża sobie siebie pozbawionej tej cząstki.

Czy widzisz
jak on się czai do lotu, czy wiesz
jak on spiskuje od głowy do stóp
przeciw takiemu jakim jest 

Klarę od zawsze pociągało to, co wysoko, poza jej zasięgiem. Ludzie i niedźwiedzie potrafią się wspinać, ale to nie jest ich naturalne środowisko, robią to dlatego, bo muszą, to zwykle tylko chwilowe. Ona z kolei nie schodziłaby od dziecka z drzewa, wspięłaby się po każdej linie w zasięgu wzroku. Zwinności i lekkości musiała się nauczyć, ale w końcu przychodzi jej równie naturalnie, co oddychanie. Bez problemu utrzyma się na obręczy, przeskoczy na trapez, przejdzie po długiej linie nawet bez rozpiętej siatki.

Jako konserwatorka specjalizująca się w rzeźbie kamiennej i elementach architektonicznych pracuje dużo na wysokościach. Ma dobre oko do szczegółów, jest dokładna i zawzięta, lubi wielogodzinne „dłubaniny” w opornym materiale, zwłaszcza jeśli ten liczy sobie kilkaset lat.

Prace manualne bardzo ją uspokajają. Zręcznie składa kolejne origami, plecie naszyjniki, okazjonalnie rzeźbi. Dzięki matce gra bardzo dobrze na fortepianie i harfie, zagra kilkanaście utworów na skrzypcach, a jeśli się ją poprosi, może coś zaśpiewa.

Lubi ruch, ma dobrą kondycję. Tańczy, chodzi na długie spacery, szybko biega, kocha góry (podróżuje do Medwii, kiedy tylko ma okazję) – pokonuje kolejne szczyty czasem w ludzkiej, czasem w niedźwiedziej postaci. Dba o to, by rozumieć swoje ciało i jego potrzeby w obu formach – to zasady i umiejętności, których zmiennokształtni uczą się od najmłodszych lat. Musi godzić potrzeby bardzo różnych od siebie stworzeń. Nawet jeśli dominują te należące do formy, w której aktualnie przebywa, jako człowiek odczuwa duże zmęczenie i senność w trakcie pory snu zimowego niedźwiedzi, jest ciągle głodna w poprzedzających ją miesiącach. W akrobacjach pomaga jej namiastka niedźwiedziej siły, niemożliwej do osiągnięcia w drobnym, ludzkim ciele, w którym wykonuje skomplikowane figury, zawieszona wiele metrów nad ziemią. Fizyczna strona jej umiejętności jest wynikiem wielu, wielu godzin ćwiczeń, równie dużo zawdzięcza jednak zwierzęcej formie, która dała jej szczególne predyspozycje do tego typu aktywności.

czy widzisz
jak chytrze się przez dawny kształt przewleka i
żeby pochwycić w garść rozkołysany świat
nowo zrodzone z siebie wyciąga ramiona

Przyszła na świat późnym latem jako trzecie – i ostatnie – dziecko kochającej się, choć oszczędnej w wyrażaniu tego, pary. Oboje rodzice byli zmiennokształtnymi, matka przybierała formę wilczycy, zaś ojciec – orła. Dzieciństwo upływało Klarze szczęśliwie, dobrze je wspomina; niczego jej nie brakowało, mogła rozwijać swoje zainteresowania, miała dobry kontakt z rodzeństwem.

Rodzicom zależało na tym, by wychować dzieci na wykształconych i odpowiedzialnych ludzi. Szczególnie matka, Klara po wielu latach zaczęła dostrzegać, że rodzicielka w jakiś dziwny sposób wstydziła się tego, kim jest, nigdy nie weszła w pogłębiony kontakt ze swoją wilczą częścią; kładła dużo większy nacisk na to, by pokazać się jako obyta w świecie kobieta, z nienagannymi manierami i wytrawnym gustem w sztuce. Kolekcjonowała obrazy oraz udzielała się w światku artystów i krytyków, w końcu została dyrektorką galerii sztuki. Klara, jako jedyna córka, była wpatrzona w matkę. Ukończyła z wyróżnieniem konserwację i restaurację dzieł sztuki ze specjalizacją w rzeźbie kamiennej i elementach architektonicznych. Przez kilka miesięcy wykonywała praktyki zawodowe w galerii matki. Od niedawna pracuje w mniejszym muzeum. Ma również drugą pracę, która wypełnia ogromną część czasu wolnego – jest akrobatką i gimnastyczką. Pojawia się na imprezach estradowych, festiwalach, nieraz w teatrach czy wesołych miasteczkach. Wiele utrudnia jej fakt, że większość cyrków prowadzi objazdowy tryb życia, do którego nie czuje się zbytnio gotowa – zwłaszcza że traktuje to raczej jako odskocznię niż główne źródło utrzymania. Zdążyła wyrobić sobie już jednak pewną renomę, dlatego dość często dostaje propozycje udziału w pokazach. Współpracuje obecnie z grupą teatralną (Prze)lotne, przygotowują układy akrobacji, które wystawiają w miejscowym teatrze. Dostosowanie go do tego typu działań było pomysłem jego dyrektora, Samuela, który uwielbia niekonwencjonalne formuły – więc gdy zaczął tworzyć grupę, zwrócił się między innymi do Klary, a ona się zgodziła.

piękniejsze ponad wszystko w jednej tej
w tej jednej, która zresztą już minęła, chwili.

• Margareta Melander – matka Klary, zmiennokształtna, przybiera postać wilczycy. Jest ważną postacią w życiu córki. Wymagająca i nieraz surowa, ale równocześnie dbała o to, by jej dzieci miały wszystko, czego potrzebują i były kochane. Lubi sztukę, pracuje jako dyrektorka jednej z większych galerii sztuk w Novendii. Nie pochwala akrobatycznych zapędów córki, nie była dotąd (i wcale się nie wybiera) na żadnym jej występie, ale równocześnie nie krytykuje jej za to, co robi. Odkąd Klara wyprowadziła się z domu, mają mniejszy kontakt, ale rozmawiają chociaż przez telefon niemal codziennie.

• Karl Melander – ojciec Klary, zmiennokształtny, przybiera postać orła. Łagodny i spokojny człowiek, oszczędny w wyrażaniu swoich emocji. Ma w sobie jednak dużo dumy i bardzo nie lubi, kiedy ktoś próbuje ją urazić. Nie spędzał z dziećmi tyle czasu, ile należało ze względu na czasochłonną pracę w banku, ale kiedy ma czas wolny, chętnie spędza go z rodziną.

• Bruno Melander – najstarszy brat Klary, zmiennokształtny, przybiera postać dzika. Jest choleryczny i szybko się denerwuje, ale porywczy charakter skrywa dobre serce. Nie rozumie zafascynowania sztuką, za to bardzo chętnie spędzałby i całą dobę w warsztacie.

• Erik Melander – brat Klary, zmiennokształtny, przybiera postać lisa. Nie znosi, wbrew staraniom Klary, swoich rudych włosów, więc regularnie farbuje je na głęboką czerń. Założył kilka lat temu rodzinę, ma dwójkę rozbrykanych dzieci.

• Samuel Bakker – dyrektor teatru Fronty – małego, ale z ogromnymi ambicjami. Lubi różnorodność i wyzwania, więc w jego przybytku jest miejsce na sztuki maści wszelakiej, koncerty i pokazy akrobatyczne. W jaki sposób to wszystko ogarnia i załatwia pomimo ograniczonych środków, nikt nie ma pojęcia, ale Samuel czasem sprawia wrażenie, jakby po prostu wyciągał pomysł z kieszeni… i wprowadzał go w życie.

• Lilianna Olteanu – jedna z członkiń (Prze)lotnych, wróżka o ujmującej osobowości i niepowstrzymanym, ciętym języku. W teatrze właściwie się wychowała, jej rodzice byli aktorami i przekazali córce miłość do sztuki. Szybko znalazła też nić porozumienia z Klarą i została jej przyjaciółką.

• Ma świetny węch.

• W trakcie zimy najchętniej by cały czas spała, z kolei mniej więcej na dwa miesiące przed nią je dużo więcej niż w pozostały czas roku.

• W ludzkiej formie bardzo często jest jej zimno.

• Nie znosi dentystów. Kiedy była mała i wyrastały jej zęby, szybko się okazało, że jej zwierzęca forma objawia się w tej ludzkiej nie poprzez gęste, ciemne włosy, jak na to liczyła matka, ale przez specyficzne uzębienie, tzw. łamacze (zmodyfikowanych czwartego górnego zęba przedtrzonowego i pierwszego dolnego trzonowego), które drapieżnikom przydają się do łamania kości ofiar – choć u niedźwiedzi są w formie, z racji ich wszystkożerności, dość zredukowanej. Mimo wszystko trzeba było wielu wizyt, by jakoś pogodzić rozmiary szczęki Klary ze specyfiką uzębienia. W tym momencie wszystko jest w porządku, chodzi na regularne kontrole, ale niechęć do grupy zawodowej przetrwała.

• Ojciec chciał bardzo nazwać ją Urszula (czyli niedźwiedzica), ale matka miała w szkole złośliwą koleżankę o takim imieniu i jej nie znosiła, więc zdecydowanie sprzeciwiła się temu pomysłowi.

• Nigdy sobie nic nie złamała, chociaż wiele razy było blisko. Jak dotąd tylko dwa razy skręciła kostkę.

• Chciałaby kiedyś zamieszkać na stałe w Medwii i zostać przewodniczką górską.

Tu coś będzie!

Tu też!

I tu!

Postać stworzona przez: Shirley
Ostatnia aktualizacja: 4.12.2023 r.

Na nagłówku obraz Davida Jaggera