If you lose who you are, what do you have?

Art by mua

Cadaver

Wiek: Po obudzeniu się jako nieumarły, pierwsze co znalazł w jednej z licznych kieszeni swojego płaszcza, to wymiętolona kartka urodzinowa, jedna z tych, co to wyją wniebogłosy kiedy się je otworzy. Wciąż jeszcze działała, pomimo swojego obszarpanego wyglądu, więc Cadaver pozbył się jej w takim tempie, jakby to był wąż gotowy zatopić zęby w jego dłoni. Zanim jednak spoczęła w kupie gruzu i śmieci, dało się zobaczyć napis, jaki widniał w jej wnętrzu: "Nie przejmuj się, że kończysz trzydziestkę. Przyzwyczaisz się. Oczywiście do tego czasu będziesz już miał czterdziestkę na karku." Wobec tego uznaje, że bez powodu ta kartka nie znalazła się w jego posiadaniu i naprawdę umarł w wieku 30 lat.
Data urodzenia: Dużo czasu mu zajęło zorientowanie się, jaki był dzień, miesiąc i rok, gdy się obudził, ale ostatecznie wydedukował, że jeżeli (i o ile) zmarło mu się w dniu urodzin, to tym dniem musiał był 13.11.
Płeć: Mężczyzna. Chyba. Nie był pewien, więc sprawdził.
Rasa: Zombie. Procesy gnilne jednoznacznie na to wskazują.
Pochodzenie: Nie znalazł w swoich kieszeniach jakiegokolwiek dowodu na to, że opuścił kiedykolwiek Novendię.
Zawód: Kto wie, czym zajmował się kiedyś. Aktualnie, od kiedy się obudził w tym lekko martwym stanie, zaczął co nieco zarabiać pracując jako kurier. Albo raczej takie typowe przynieść, podaj, pozamiataj. Jak zapłacisz, to coś zrobi. Niekoniecznie to, co chcesz i niekoniecznie dobrze. Ale zrobi.
Opis: Dotknięte amnezją (i średnio przyjemnym towarzystwem upierdliwej papugi) sarkastyczne zombie, którego aktualnie jedynym celem w życiu jest znaleźć sposób na przytwierdzenie utrąconej kończyny tam, gdzie powinna należeć. No i odzyskanie wspomnień i dawnego życia, oczywiście.

Aparycja

Osobowość

Umiejętności

Historia

Relacje

Ciekawostki

Wysoka na 190 cm chudzina w długaśnym czarnym płaszczu, który z wierzchu wygląda niepozornie, dopóki nie podejdzie się bliżej - wówczas w oczy rzuca się milion kieszeni, wyglądających jakby były przyszywane do podszewki, ale i na zewnątrz, kiedykolwiek tylko zaszła potrzeba skitrania czegoś i zapomnienia o tym na resztę życia. Sam płaszcz wygląda dość staroświecko, ale idealnie komponuje się z aksamitną czarną koszulą oraz koronkową krawatką, jaka przyozdabia białą szyję Cadavera. Niegdyś prawdopodobnie wyglądał dość mrocznie - ze swoimi kruczoczarnymi włosami, wyglądającymi jakby krowa go polizała, oraz śnieżnobiałą cerą. Teraz jednak gdzie-nie-gdzie prześwitują wszystkie kolory tęczy; błękitne, zielone, fioletowe, burgundowe i czarne sińce, plamy opadowe i wybroczyny zdobią jego niegdyś nieskazitelne ciało. Cadaver nie ma o tym pojęcia, ale jego oczy nie zwykły zawsze być żółte. Dawniej, gdy wiódł jeszcze normalne życie jako zuchwałe dziecko, pyskaty nastolatek czy dekadencki młody dorosły, jego tęczówki miały piękny szary kolor, tak jasny, że w świetle widoczne były niemalże tylko jego źrenice na śnieżnym tle białka. Rogi także nie zdobiły jego głowy za jego życia, choć teraz wydają się być mu tak samo naturalne, jak nieco zbyt luźno przyczepione lewe przedramię. Ot, to wszystko co zaznał, wszystko co jest mu znajome.

Jako iż "życie" po śmierci okazało się nie być wcale takie kolorowe i radosne, to Cadaver zaczął swoją historię właściwie z pustą białą kartą, nie pamiętając absolutnie niczego ze swojej dotychczasowej egzystencji. Jak na razie dowiedział się o sobie następujących rzeczy: 1) za bardzo uwielbia kieszenie (dałby sobie swoją nieumarłą głowę uciąć, że ma ich w swoim płaszczu chyba ze stówę), 2) prawdopodobnie ma (albo raczej miał) zbyt miękkie serce, bo jak inaczej takie bezużyteczne brzydactwo jak Molter znalazłoby się kiedykolwiek w jego posiadaniu, 3) chyba jest zbyt samolubny lub po prostu wyjątkowo samowystarczalny, bo wśród tych swoich niezliczonych kieszeni jakoś nie znalazł książki telefonicznej czy chociażby listu od znajomego czy rodziny, 4) sarkastyczna wredna bitch z niego, ale z drugiej strony śmierć może tak po prostu wpływa na ludzi. Dość powiedzieć, że o ile z ostatnim punktem mu się udało, o tyle reszty informacji o sobie samym zbyt dobrze nie wydedukował. Tak naprawdę był niegdyś bardzo skrytym człowiekiem, zamkniętym w sobie, ale posiadał rodzinę, która go kochała - i vice versa. Nie wie także, że był zapalonym podróżnikiem ze smykałką do stukania w odpowiednie śrubki, trybiki i metalowe płytki tak długo, aż powstawały z nich piękne mechaniczne rzeźby. Nie pamięta swojej siostry, za którą jeszcze nie tak dawno rzuciłby się w przepaść, jeśli tylko oznaczałoby to, że mógłby ją w ten sposób ochronić. Nie jest mu znany strach, który gnębił go tak długo, aż zdesperowany zaczął popełniać błędy, na dłuższą metę kosztującą go jego życie. Nie ma pojęcia co przeżył i co go ukształtowało, ponieważ wszystko, czym niegdyś był, zostało mu zabrane. Jedyne, co mu pozostało, to zebrać skrawki swojego dawnego życia i ułożyć je niczym puzzle, zanim jego ciało rozsypie się jak domek z kart.

Ma taką jedną, opanowaną do perfekcji. Jest to zdolność do tak umiejętnego wetknięcia czegoś do jednej z tysiąca kieszeni płaszcza, że nigdy już tego nie znajdzie. A tak na poważnie, to ma dryg do mechanicznych błyskotek, ale wraz z życiem, utracił także wiedzę o swoich dawnych zainteresowaniach. Teraz jedyne czym może się pochwalić, to całkiem niczego sobie szwy, które sam sobie musi zakładać na części swojego ciała, które z jakiegoś powodu nie do końca chcą zostać w jednym kawałku. Magii się nie tyka, bo i nie wie jak.

Urodził się w bogatej czarnomagicznej rodzinie jako połowa (drugiej już w domu) porcji bliźniaków. Stan rzeczy długo jednak niepozostał taki kolorowy i spokojny, jako iż kiedy Cadaver i jego siostra mieli zaledwie 6 lat między nimi obojga, ich ojciec w tajemniczych okolicznościach zniknął, po czym pojawił się ponownie dobrych kilka miesięcy później. A raczej to, co z niego zostało po posłużeniu za posiłek przynajmniej kilku rodzajom zwierząt nie gardzących padliną. Matka Cadavera, wraz ze swoją bliźniaczą siostrą rozpoczęły natychmiast nieustępliwe poszukiwania osoby odpowiedzialnej za ten brutalny mord. W gruncie rzeczy dzieci musiały zacząć wychowywać się same. Cadaver i jego siostra zawsze trzymali się ze sobą blisko, a gdy coś starało się wejść między nich - jeszcze bliżej. Matkę Cadavera spotkał jednak wkrótce podobny los, co miłości jej życia. Zginęła z rąk tego, kogo tropiła bezskutecznie przez 12 lat swojego życia. Zostawiła po sobie podupadłą rodzinną villę, dwójkę dzieci i zdruzgotaną siostrę, która dla dobra swoich siostrzeńców upchnęła żałobę pod maską spokoju i pogodzenia z losem, aby dać im namiastkę normalnego życia. Nic jednak nie było normalne. Cadaver od najmłodszych lat zdawał sobie sprawę z wiszącej nad jego rodziną groźby zagłady. Ktokolwiek bestialsko pozbawił jego rodziców życia, wciąż czaił się pobliżu, obserwował, czekał na dogodny moment, by uderzyć ponownie. Bojąc się, że jego ukochana siostra lub ciocia będą kolejne, Cadaver zwrócił się w wielu alchemików, arcymagów, handlarzy wszelakich artefaktów. Współpracował z wieloma, służąc pomocą w konstruowaniu najróżnistszych mechanicznych cudeniek, które w połączeniu z odrobiną magii czy sprawnie uważonym eliksirem miały stanowić ochronny amulet, zdolny pozwolić temu co zostało z jego rodziny uniknąć losu jaki spotkał jego rodziców. Wszystko to zdawało się jednak wciąż być za mało, gdyż choć śmierć po nikogo nie nadeszła, to doknęły ich inne katastrofy: ich poczciwy rodzinny dom spłonął doszczędnie, pomniki jego rodziców zostały zdewastowane, mężczyzna dostawał pogróżki oraz liściki opisujące okropne rzeczy, jakie ich nadawca trzymał jeszcze w zanadrzu, aby użyć ich przeciwko okrojonej rodzinie Cadavera. W końcu mężczyzna nie wytrzymał i po wielu próbach skomunikowania się ze swoim oprawcą, ten nieoczekiwanie przystał na jego propozycję spotkania się. Cadaverowi już kilka miesięcy wcześniej udało się dowiedzieć, że nikczemnik jest demonem, radującym się w cierpieniu jego rodziny, choć same fizyczne i psychologiczne tortury nigdy by mu nie wystarczyły. Cadaver wiedział, że demon pożądał jego ciała, nowego naczynia, za pomocą którego mógłby dalej siać postrach i terror. Przygotowawszy się wcześciej do konfrontacji, Cadaver umyślnie zgodził się na zostanie opętanym przez demona wiedząc, że wówczas ten zostawi jego rodzinę w spokoju i przeniesie się dalej, by zacząć się żywić na innej, jeszcze nie skalanej tragediami rodzinie. W ten oto sposób Cadaver, wówczas 29 letni, został wyparty przez demoniczne stworzenie, w teorii - na zawsze. Jak to się odwaliło i co się dalej działo - tego dowiemy się po przerwie xD (te punkty zostaną rozwinięte w opowiadaniach, żeby nie spojlerować ;^;)

Czarno-szkarłatna sępica (?). Brzydka jak noc chyba-papuga, która według Cadavera bardziej przypomina wyleniałego sępa. Cadaver nazywa ją Łysol, Molter albo po prostu małe diabelstwo. Nie ma najmniejszego pojęcia, jakiej płci jest papuga i definitywnie go to nie obchodzi. Papuga jest potwornie gadatliwa i potrafi nawijać bez przerwy przez bite kilka godzin. Ewidentnie stara się coś Cadaverowi przekazać, ale ten nie ma na tyle cierpliwości, żeby nie wypuścić jej paplania drugim uchem natychmiast, jak zostało mu ono dostarczone tym pierwszym.

Papuga nazywa Cadavera "Caddie". Cadaver nazywa papugę "zapchlonym wyleniałym kawałkiem sępopodobnego łysego cholerstwa". || Nie pamięta absolutnie niczego ze swojego życia. Choć nieco sceptycznie do tego podchodzi, to czasem uznaje za fakt różnego rodzaju dziwne informacje przekazywane mu przez papugę, która wydaje się go znać. Nie to, żeby to dużo zmieniało, bo gdyby miał odfiltrowywać wszystko co bezużyteczne od tego potrzebnego, to wolałby już umrzeć po raz drugi.

Postać stworzona przez: Ross Roiz
Ostatnia aktualizacja: 08.11.2014